കവിത: ആത്മനൊമ്പരം
രചന : സുലേഖ കെട്ടിടത്തിൽ
മന്വന്തരങ്ങളിൽ മനസിന്റെ മുറിവിന്
കടലോളം ആഴമുണ്ടായിരുന്നു
ഇറ്റു വീഴുന്നൊരീ കണ്ണുനീർ തുള്ളിയ്ക്കു
ചോര തൻ ഗന്ധം പരന്നിരുന്നു
രൗദ്ര ഭാവത്തിന്റെ കയ്പുനീരിൻ
പശീ മാറ്റിയ ദിനങ്ങൾ കടന്നു പോയീ
പാലൊളി ചന്ദ്രിക പൂമണം വീശുന്ന
രാവുകൾ തേടി ഞാൻ കാത്തിരുന്നു
വർണ്ണങ്ങൾ ചാലിച്ച ബാല്യ കൗമാരങ്ങൾ
മറ്റുള്ളവർക്കായ് കടം കൊടുത്തു
പൂവിന് സുഗന്ധം പൂങ്കാറ്ററിഞ്ഞില്ല
മാരിവിൽ ചന്തം മഴമുകിൽ കണ്ടില്ല
ജന്മം കൊടുത്തവർ ജന്മിയെ മോഹിച്ചു
ജന്മ ഗേഹത്തിൽ നിന്നും അടർത്തിയും
ജീവനായ് കണ്ടവർ ജീവിതം തന്നൂ
ജീവശ്ശവമാക്കി മൂർദ്ധാവിൽ-ഉമ്മ തന്നൂ..ഉമ്മ തന്നൂ..
നിസ്തുല സ്നേഹത്തിൻ ഭൂജിയായ് പറ്റി ഞ്ഞാൻ
പാരതന്ത്ര്യത്തിന്റെ തടവറ തന്നേയും
വിഴുപ്പിന്റെ ഭാണ്ഡം ചുമലേറ്റ നാളുകൾ
ആത്മാഭിമാനം ചിതലെടുത്തൂ
എങ്കിലും എന്നിൽ ആരോ....
ആത്മബോധത്തിന്റെ വിത്തു പാകി
നേരിന്റെ നേരുകൾ അറിയാത്ത കാലത്ത്
ആത്മാവുറങ്ങുന്ന മണ്ണും-എനിക്ക്യന്യമായീ...എനിക്ക്യന്യമായീ..
കാലങ്ങളെത്ര കടന്നു പോയെങ്കിലും
കാലദോഷത്തിൻ സാക്ഷിയായ് മാറി ഞാൻ
കാലദോഷത്തിൻ സാക്ഷിയായ് മാറി ഞാൻ
